Zelfs bij redelijk ervaren muziekvolgers, waartoe ik mezelf graag mag rekenen, klinkt de naam van Isabelle de Spoelberch niet meteen bekend in de oren en dus was het een beetje een verrassing, toen deze plaat op onze deurmat terechtkwam. Op de voorkant prijken namen, die ons wél heel bekend in de orden klinken: Vardan Hovanissian, Tristan Driessens en Emre Gültekin hebben in de loop van de voorbijen een palmares bijeengespeeld, dat wereldwijd bekend werd en dat, naast fenomenale muzikaliteit, ook steevast een boodschap van vrede, vriendschap en verzoening in zich draagt.

Dat gebeurde meestal in de schoot van het Brusselse Huis van Vertrouwen dat Muziekpublique heet en sinds een paar jaar werd het eigen Seyir platenlabel hey onderdak waar de hele scene van Brusselse wereldmuzikanten een eigen onderdak vindt. Dat label is gevestigd in de Baljuwstraat in Elsene, waar je ook het “Atelier de la Harpe” vindt en laat dat nu net de plaats zijn waar Isabelle de Spoelberch huishoudt. Voor wie even verder wil kijken hoeft dat allemaal niet zo’n verrassing te zijn: Tristans Driessens is de partner van Isabelle de Spoelberch en een sleutelfiguur als hij is haast vanzelf het bindmiddel tussen een en ander.

Isabelle is van haar vak niet alleen muzikante, ze maakt ook de prachtigste instrumenten in het hierboven vermelde atelier en ik m u graag aanbevelen even de foto’s te bekijken, die ze over haar vak publiceert. Je wordt daar eigenlijk een beetje niet goed van: zoveel schoonheid, geduld, finesse en vakmanschap bijeengebracht op één plaats…je zou van minder een beetje jaloers worden. Wie deze kolommen al even volgt, weet hoezeer ondergetekende oploopt met de muzikant Tristan Driessens: ook live is hij nooit minder dan indrukwekkend en veelzijdig en in welke bezetting je hem ook aan het werk ziet, hij is de bezieler die op het podium -en dus wellicht ook in de studio- alle ragfijne draadjes aan elkaar weet te knopen en die op die manier zijn muziek en die van de mensen waarmee, hij samenspeelt, vorm weet te geven.

Zodra ik de fase van het informatie zoeken achter de rug had, was ik eigenlijk helemaal gerustgesteld: Driessens levert geen half werk. Nooit. En dus ook nu niet: ik stel me voor hoe diep en vaak ten huize Driessens over deze plaat gepraat werd en hoe klaar het voor beiden moet geweest zijn hoe de plaat moest gaan klinken, al hielpen de omstandigheden -Corona was net bekend geraakt en de wereld viel zowat stil, toen de muzikanten bijeenkwamen in een koepelgebouwtje aan de rand van het Zoniënwoud om er aan de opnames te beginnen: iedereen vol gezonde spanning, iedereen helemaal ontvankelijk voor de inbreng van de anderen en met z’n allen van plan om dat unieke moment in muzikale vormen te gieten, die het onthouden waard zouden zijn.

En of dat gelukt is: het werd een dubbelaar, met bijna 80 minuten van de loepzuiverste soort, die heel organisch en naar ik vermoed vrij spontaan tot stand kwam en die de harp van Isabelle in de spots zette. Als je met mensen als de drie al genoemde muzikanten in de weer bent en daar bovenop ook nog kanjers als Bijan Chemirani, Raphael De Cock, Jeroen Geerinck, Vincaent Noiret en Jowan Merckx kunt opbellen om op één of een paar nummers te komen meespelen, dan krijg je zonder meer een all star-band bijeen. Als zo’n gezelschap aan de slag kan met -en dat is de ontdekking van de plaat- de glasheldere composities van Isabelle, dat kom je terecht in een decor, waarin elke noot ritselt als een vallend blad, dan krijg je een harmonie zoals je ze zelden te horen krijgt. Nu eens helemaal solo op harp, dan weer ingebed in melodieën van Keltische oorsprong of de wat noordelijker klanken van de kantele, of wat oostelijker als de duduk of de oud aan bod komen, of helemaal exotisch, wanneer de Tibetaanse bol of de Tuvaanse keelzang van stal gehaald worden.

Je zit, noch min noch meer, letterlijk midden in muziek, die de wereld omspant. Wereldmuziek, noemen we dat doorgaans en dat is, heel kort samengevat, waar het bij deze plaat om gaat: dit is muziek voor een wereld, zoals die zou kunnen en moeten zijn. De muzikanten hebben die wereld (heel even) (mee)gemaakt en ik kan hen daar niet dankbaar genoeg om zijn. Dit is namelijk een simpelweg perfecte plaat van een dame die niet alleen geweldig omringd werd bij de opnames, maar die ook nog eens een allicht zelfgemaakt en prachtig klinkend instrument bespeelt en daar geweldige melodieën voor weet te schrijven.. Stikjaloers word ik er van. aar tegelijk geniet ik van de immense schoonheid van deze geweldige debuutplaat!

(Dani Heyvaert)